When my wife saved my life

Het is al een bewogen jaar geweest. 

Op 10 januari vertrokken we met onze valiezen en surfboards richting Marokko, waar we net de kans hadden gekregen om minstens een jaar te verblijven en surfen. Na een jaar zouden we beslissen of we langer bleven of terugkeerden, of – wie weet -ergens anders naartoe zouden trekken. Zoals jullie in de vorige reisverhalen kunnen lezen, was ons verblijf vanaf dag één ongelooflijke ervaring. We leerden zoveel gelijkgestemde mensen kennen,  in een cultuur waarover we vooralsnog bitter weinig wisten. We maakten er vrienden voor het leven, en last but not least, de surf was er van absolute wereldklasse. Kortom, er was uitdaging genoeg om er een jaar lang te blijven. 

Zoals dat in het leven vaak gaat, loopt ook in ons leven niet alles zoals gepland. Half oktober, - op dat moment verbleven we met onze bus, hond en al onze belangrijke spullen in een gehuurd huis in Taghazout -, kregen we nieuws over een noodgeval in onze familie. We hoefden er niet lang over na te denken, we zouden huiswaarts keren. Het kostte ons een aantal dagen om alle administratieve zaken op orde te stellen, in te pakken, en weg waren we. We besloten wel dat we de weg naar huis iets rustiger zouden aanpakken dan de heenrit, die we op vier dagen (3700km) gedaan hadden. Toch wilde ik graag op één dag naar Tanger rijden en daar meteen de ferry naar Spanje nemen. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste dag een rit van 800km, laatste ferry gehaald naar Tarifa!

De volgende dagen reden we rustig richting noorden. De eerste nacht stopten we in Salamanca, dat buiten onze verwachtingen ongelooflijk mooi was. We sliepen die nacht naast een rivier met gras (gras!) ernaast, een ervaring die we al heel lang niet meer geproefd hadden! Taghazout is een fantastische plaats, maar voor het groen hoef je er niet naartoe te gaan. De dagen erop hielden we even halt in N-Spanje en Z-Frankrijk om te surfen. We hadden supergoeie golven en trokken uiteindelijk voldaan richting België, volop bezig met  onze nieuwe projecten, nietsvermoedend van wat ons te wachten stond...

Aangekomen in België namen we uitgebreid de tijd om onze familie te bezoeken en even terug te acclimatiseren aan het niet meer onder de zon zijn. Dat laatste was niet zo makkelijk, en toen we zagen dat er supergoede surfcondities in de Atlantische oceaan in ontwikkeling waren, beslisten we om er een weekje op uit te trekken. Henk en Jindra waren aboard en weg waren we!

In Bretagne was het super! Afgezien van de eerste dag was het weer geweldig, de golven fenomenaal en de natuur en het kamperen zoals altijd geweldig! We waren ons supergoed aan ‘t het amuseren, tot de nacht van dag 3 aanbrak....

25 oktober 2016

Ik word 's nacht wakker met rilkoorts. We liggen in the middle of nowhere aan een strand in onze bus te slapen. Mensen die mij al lang kennen weten, aangezien ik geen milt meer heb, dat hevige koorts een reden is voor mij om aan de alarmbel te trekken. Enkel, veel alarmbellen zijn er niet in the middle of nowhere... Even kort: het feit dat ik geen milt meer heb, komt door een virusinfectie negen jaar geleden, die er toen voor zorgde dat ik in snel tempo mijn bloed afbrak. Om mijn leven te redden is toen mijn  (kerngezonde) milt verwijderd, in de hoop om zo de reactie om te keren. Sindsdien draag ik de stempel ‘risico’ mee voor alles wat met infecties te maken heeft. 

In de afgelopen negen jaar heb ik nog wel eens koorts gehad, altijd heb ik dat goed doorstaan. Maité helpt me met water en pijnstillers en we beslissen om even af te wachten hoe het verder evolueert. Ik had immers de week ervoor nieuwe vaccinaties gekregen voor griep en longontsteking, en daar kan een mens soms wel eens wat last van hebben, dachten we... De volgende ochtend voelde ik me al iets beter. Terwijl de anderen genoten van het prachtige weer en de supergoeie golven, bleef ik wijselijk in de bus om uit te rusten. De koorts is op dat moment veel minder en geen haar op mijn hoofd twijfelt eraan dat ik de volgende dag terug in het water zal liggen.

De nacht van 26 oktober 2016

Ik word wakker, midden in de nacht. Ik denk niet dat ik ooit al zoveel hoofdpijn heb gehad. Ik heb het gevoel dat er iemand in mijn hoofd van binnenuit met een hamer probeert uit te breken. Ik maak Maité wakker, vraag of ze mij een pijnstiller en wat water wil geven. Uit het niets voel ik de koorts stijgen, en stijgen. De hoofdpijn wordt alsmaar erger. Opeens moet ik  overgeven. Dit is genoeg. Gezien mijn medisch verleden heb ik in de loop der jaren heel goed leren luisteren naar de signalen van mijn lichaam; dit is geen code rood, dit is code zwart.

Veel alarmbellen zijn er dus niet, er is op zo'n plaats maar 1: 112. Maité begint te bellen. Een kwartier hebben ze haar aan de lijn gehouden, waarbij Maité veelvuldig vertelt dat ik een risico patiënt ben, wij toeristen zijn en onze weg hier niet vanbuiten kennen. 'Sorry mevrouw, voor zoiets komen wij niet' is steeds het antwoord. 'Rij zelf maar naar het ziekenhuis'. (Achteraf vernemen we dat er vijf (5!) minuten van dit strand een ambulancedienst is). Na dit gesprek twijfelt Maité geen seconde. Ze stapt achter het stuur, en we vertrekken naar het ziekenhuis waarvan ze haar verteld hebben dat het dichtstbij ligt. Vijfenveertig minuten rijden wordt dat. Ik zit naast haar en probeer me zo goed mogelijk sterk te houden. Terwijl we de weg inslaan, komt de mist op ons af. Het is zo’n dichte mist dat je geen tien meter voor de auto kunt zien. Al die tijd kan Maité niet meer dan 50km/h rijden, althans, voor zover ik me herinner. Want dan gaat het licht uit...

Ik schiet wakker. Ik lig in een ziekenhuisbed. Maité staat naast mij naar mij te lachen. Schoonmoeder Rita wandelt de kamer binnen. Ik ben enorm verzwakt en heb nog niet door wat er gebeurt. Ik lach terug en zeg goeiendag tegen iedereen. Zo snel als Rita in de kamer is,  zo snel verdwijnt ze ook weer. De volgende seconde staan mijn schoonbroers Michiam en Yannick aan mijn bed. Ook even een goeiendag, vragen hoe het gaat, zoals altijd zeg ik goed, en ze zijn weer weg. Daar zijn mijn vader, mijn moeder, mijn broer en zus. Als de verpleegster komt, begint het mij te dagen. Ze spreekt Frans, ik ben dus in Frankrijk. Juist, ik was ziek, wat in godsnaam doen mijn familie en mijn schoonfamilie hier?! Het is een rit van tien uur, hoe zijn ze hier zo snel?! Waar ben ik?!

'Op Intensieve,’ zegt Maité, ‘wees maar rustig.'  Voorlopig vertelt niemand mij wat er gebeurd is. Ik zou het op dat ogenblik ook niet begrijpen, denk ik. Ik merk dat ik alles dubbel zie. Ik knijp één oog dicht om de verpleegster te zien die opnieuw naar binnen komt. Of ik weet welke datum het is? Nee. Jaar? Raar, 'nee dat weet ik niet'. Geboortedatum? 'What the... nee dat weet ik niet'. Dit is scary stuff...

'We zijn in Brest' zegt Maité. Wat ik me wel opeens herinner, is dat Brest niet het ziekenhuis of de stad is waar we die nacht naar onderweg waren, maar als ik vragen stel blijft iedereen voorlopig even oppervlakkig over wat er precies gebeurd is. Wat ik ondertussen wel weet, dat het al drie dagen later is. 

Diezelfde dag brengen ze me naar de afdeling Infectieziekten, waar ik kan beginnen te recupereren.

De volgende dag ben ik nog altijd niet volledig helder (de dokters vertellend de familie dat dat nog wel even kan duren, maar dat niets verontrustends hoeft te zijn). Maité krijgt de zware opdracht om me te vertellen wat er juist aan de hand is. Dat ik een bacteriële hersenvliesontsteking heb, en dat het heel ernstig is. Dat ik geluk heb dat ik nog leef. Meteen bij het binnenkomen op Intensieve hebben ze een antibioticakuur gestart, en die is aangeslagen. De infectie is al aan het afnemen. Dat is alle info die ik op dat ogenblik krijg en nodig heb. Over dat dubbel zicht blijven de dokters een beetje vaag, het wordt wat afwachten, zeggen ze. Gelukkig herstelt mijn zicht de volgende dagen al grotendeels. 

Vaak treden er bij zware ziektes en intense medicatie complicaties op, zo ook bij mij. Maag- en darmklachten, uitslag en irritaties, vallende bloeddruk: het zijn bijwerkingen waar ik me eigenlijk nooit echt zorgen over gemaakt heb, ze waren enkel uiterst vervelend. Waar ik me die dagen in het ziekenhuis in Frankrijk wel zorgen over maakte, was het duidelijk minder goed functioneren van de linkerhelft van mijn gezicht, iets dat aanvankelijk zelfs erger werd. De dokters legden me uit dat er in mijn situatie twee zaken waren die ze alle aandacht wilden geven: de infectie en mijn hersenen. De infectie hadden ze onder controle, dat wezen de veelvuldige testen uit, ze hadden er een goed oog in dat die helemaal uit mijn lichaam zou verdwijnen. De hersenen waren een andere zaak. Op de MRI die ze bij mijn opname op Intensieve hadden gemaakt, hadden ze plekjes gezien. Dit moesten ze opvolgen, ze wilden er zeker van zijn dat die gezichtsverlamming en dubbelzicht niet te wijten waren aan hersenschade. Pas twee weken later, in Gasthuisberg, Leuven, werd een nieuwe MRI gemaakt. Die bleek helemaal goed te zijn. Enige hersenschade werd uitgesloten. Mijn zicht was ondertussen ook sterk gebeterd. 

Ondertussen ben ik thuis. Ik ben aan het herstellen, maar voel me nog zwak, en wat wazig. Dat is volkomen normaal na een dergelijke ernstige infectie, wordt mij verzekerd. Geduld hebben en rusten is de boodschap.

Toen de Phil in Brest op bezoek kwam, vertelde Maité hem wat er die ene nacht precies was gebeurd, het was toen dat ik voor het eerst vernam hoe alles precies was verlopen. 

We waren op het strand vertrokken in de mist onderweg naar een ziekenhuis waar we nooit geraakt zijn. Maité is blijven rijden, tot ik op vijf minuten van dat ziekenhuis in shock ben gegaan. Niets drong nog tot me door, ik sloeg in het rond en mijn ogen stonden op leeg. Maité heeft de auto toen geparkeerd aan de kant van de weg en terug naar 112 gebeld. Weer zeiden ze haar dat ze maar moest verder rijden, waarop ze assertief die mensen heeft duidelijk gemaakt dat dit geen optie meer was, en dat ze moesten komen. Even later moet de ambulance daar aangekomen zijn en de ernst van de situatie ingeschat hebben, waarop ze de MUG gebeld hebben (vraag me niet de Franse naam ervoor). Die gaven aan dat ik naar Brest moest worden overgebracht, gezien de ernst van de situatie. Maité heeft onze bus aan de kant van de weg achtergelaten en is met de MUG meegereden achter de ambulance aan. Aangekomen in het ziekenhuis heeft ze meteen al wie het moest weten ingelicht over mijn situatie: dat ik een risicopatiënt ben, en dat het geboden is mij meteen antibiotica toe te dienen, nog voor ze iets anders starten. De info en beslissingen van Maité, samen met het oordeel van de arts ter plaatse, hebben mijn leven gered. Ze hebben meteen de juiste diagnose gesteld en zijn mij de juiste medicatie beginnen toe te dienen. Mensen sterven van deze aandoening omdat de juiste diagnose niet snel genoeg vastgesteld wordt.

Toen was het echter nog niet voorbij. Ze hebben mij moeten verdoven, vastbinden en intuberen om mij rustig te houden. Maité kreeg de info dat niets zeker was, en dat het nog niet duidelijk was of ik het zou halen of niet, waarop ze de familie gebeld heeft, die dan zonder te twijfelen naar Brest zijn gekomen. 

Dag twee leek het er al op dat ik het zou halen, maar nu was de vraag echter in hoeverre mijn hersenen schade zouden oplopen, wat toch wel veel voorkwam bij een hersenvliesontsteking. Maité vertelde dat het eerste teken van leven dat ik gaf als volgt ging: Maité: 'Ben, wie ben ik, kent ge mij, Ben, wie ben ik,.....' en dat bleef ze maar proberen tot ik op een gegeven moment moet gezucht hebben van 'zeg schat,’ op de toon van zijt ge met mijn voeten aan het rammelen. Meteen wist ze dat ik er nog inzat. Vanaf dat moment is het alleen maar beter gegaan.

In totaal heb ik twee weken in Brest in het ziekenhuis gelegen, waarna ik met een ambulance gerepatriëerd ben naar Leuven op 7 november. Daar hebben ze een week lang verdere onderzoeken en observaties gedaan, tot ik op 15 november naar huis mocht.

Als je een bijna-doodservaring hebt, of er in je naaste omgeving mee geconfronteerd wordt, sta je altijd stil bij je eigen leven en wat je al gedaan hebt en hoe je daar gekomen bent. Toen ik negen jaar geleden bijna verdwenen was, en ik nadacht over mijn leven tot dat moment, had ik absoluut geen vrede met hoe het tot dan toe gelopen was. Ik zal niet zeggen dat ik per se spijt had van de dingen die ik tot dan toe al gedaan had, maar ik had vooral spijt van de dingen die ik nog niet gedaan had. Ik was 22 en er was nog zoveel te doen voor mij. Ik heb toen een pact gesloten met mezelf dat ik me nooit zou laten tegenhouden om de dingen te doen of na te jagen die ik belangrijk vind. Twee jaar ben ik op zoek geweest naar de manier hoe ik dat verlangen het beste vorm kan geven, en toen leerde ik Maité kennen. Gewoon door zichzelf te zijn is zij erin geslaagd om al mijn enthousiasme en energie te kanaliseren en structureren, zodat ik er productieve dingen mee kan doen. 

Nu negen jaar later hebben ze me weer liggen. Alleen liggen de kaarten nu anders. En als ik stilsta bij mijn leven tot nu toe en terugblik op wat Maité en ik de afgelopen zeven jaar gedaan en bereikt hebben, welke mensen wij geworden zijn, besef ik dat ik het niet anders zou willen. Moest ik het overdoen, ik zou exact hetzelfde doen. Zeven jaar lang hebben wij de dingen kunnen doen die we wilden doen, hebben wij ons nooit laten afschrikken door een avontuur. Ik kijk enkel maar uit naar wat er voor ons ligt, en ik kan niet wachten op wat ons nog allemaal te wachten staat. 2016 is een uitermate bewogen jaar geweest, maar met de downs hebben wij dit jaar ook ongelooflijke ups gehad. Misschien is het niet anders in het leven, zullen deze twee altijd hand in hand gaan. Wat het leven zelf ook inhouden zal, onze mind zal open blijven. We zijn niet bang om elke uitdaging  recht in de ogen te kijken en er voor te gaan of in het geval van hierboven tegen te vechten. Ik ben éénendertig jaar, al twee maal heb ik in mijn leven een ziekte overwonnen waarbij de overlijdenskans groot was. Mensen zeggen dat ik superveel geluk heb dat ik dit weer overleefd heb, je kan evengoed van superveel pech spreken dat dit me overkomt. Het is allemaal een kwestie van visie. 

Maité heeft die nacht mijn leven gered. Sindsdien wijkt ze niet van mijn zijde om me te helpen en bij te staan. Ze verdient niets minder dan een standbeeld op het hoogste podium.

Wat een vrouw.

Ben

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

When my wife saved my life

It has been an eventful year.

On the 10th of January, we took our bags and surfboards and left for Morocco, where we had been given the chance to stay and surf for a year. When that year would pass, we would decide whether we were going to stay longer or go back, or - who knows - maybe travel some place else. As you can read in our previous travel stories, our trip to Morocco has been an unforgettable experience. We met so many people like us, in a culture we barely knew anything about. We made friends for life, and last but not least, the surf was absolutely world-class. In short, enough challenges to keep our interests for at least a year.

As life goes, things don’t always go as planned. End of September, - at that time we were staying with our van, dog and all important stuff in a house in Taghazout -, we received news about an emergency in our family in Belgium. We didn’t have to think long, we would go home. It took us a couple days to organise ourselves and to pack, but eventually we were on our way. We decided we would take some more time to drive home than we did driving to Morocco, which we did in 4 days (+/- 3700 km). First goal was to make it to Tanger in 1 day so we could get the ferry to Spain the same day. No sooner said than done, we drove 800 km the first day, and made the last ferry to Tarifa!

Over the course of the next few days, we slowly made our way north. First night we made a stop-over in Salamanca, which we didn’t know was so beautiful. We slept that night in our van next to a river, with a grass (grass!) filled riverbed, something we hadn’t seen or felt in a very long time!  Taghazout is an amazing place, but not if you are looking for some green. The next few days we decided to stop a couple days in the Basque country and Landes to surf. Conditions were pumping and eventually we made our way back to Belgium, completely satisfied and already thinking about our next adventures, not knowing what was lying ahead of us…

When we got to Belgium we took the time to visit family and friends and get used to not living under the sun anymore. The latter was not that easy, and when I saw the movement of the surf in the Atlantic on the charts, we decided to take a couple days off and take a drive down. Henk and Jindra were aboard and way we were!

Brittany was epic! The weather was great, the surf fantastic and the scenery and camping awesome as always! We were having the best time, until we got to day 3…

October 25, 2016

I wake up in the middle of the night, my body shivering from fever. We are in the middle of nowhere in our van, sleeping next to a beach. People who know me know that, because I don’t have a spleen anymore, high fever is a sign for me to sound the alarm. Only, there aren’t many alarms in the middle of nowhere… Quickly: I don’t have spleen anymore because of a virus I got nine years ago, which made my own immune system break down my own blood. To save my life they had to take my (healthy) spleen out, hoping this would stop my body from attacking me. Ever since then I am considered a ‘person of risk’ for anything that has to do with infections.

Over the course of the past nine years, I’ve had fever quite a few times, and never had it been a big problem. Maité gives me some water and painkillers and we decide to wait until the morning and assess then. The week prior to this, I had gotten vaccinations for the flu and pneumonia, and I heard stories about people feeling a little ill afterwards, so this might go away, or so we thought… Next morning I felt a bit better. While the others were enjoying the beautiful weather and superfun waves there were that day, I wisely decided to stay in the van to rest. There was not a doubt in my mind, I would be in the water with them the next day.

October 26, 2016

I wake up, middle of the night. I don’t think I ever had a headache like this. I feel like there is someone in my head with a hammer, trying to break out. I wake up Maité, ask her if she wants to give me some water and a painkiller. Out of nowhere I feel a fever rising, and rising. My headache is getting worse by the minute. All of a sudden I am throwing up. Considering my medical past, I have learned over the course of the years to listen to my body: this is not code red, this is code black.

In such a place, there is only one alarmbel: 112. Maité starts calling. They kept her on the line for fifteen minutes, where Maité told them multiple times that I am a person at high risk, that we are tourists and we don’t really know the area by heart. ‘Sorry miss, we won’t come for this’ is the answer we keep getting. ‘Only way is to drive to the hospital yourself’. (Afterwards we learn that there was an ambulance station five (5!) minutes from the beach we were at). After this conversation, Maité doesn’t hesitate for a second. She steps behind the wheel and takes off for what they told us was the nearest hospital, about a 45 minute drive. I am sitting next to her trying to hold myself together. As soon as we leave the parking lot, a dense fog hits us. It is so dense we can barely see 30ft in front of the van. All that time, Maité can’t drive faster than 50 km/h, at least, for what I remember, because suddenly the light goes out…

I wake up all of a sudden. I am in a hospital bed. Maité is standing next to me, smiling. Mother-in-law Rita walks into the room. I am still very weak and I am not really aware of what is happening. I smile back at them and say hello. As quick as Rita appeared into the room, she’s leaves. Seconds later, brothers-in-law Yannick and Michiam are standing beside my bed, also asking how I am doing. As a habit, I reply that all is going well, on which they leave the room for my mom, dad, sister and brother to enter. It is only when the nurse enters that I start understanding the first bits of what’s going on. She is speaking french, I am in France. Right, I was sick, what the hell is my family doing here?! It’s a 10h drive from Belgium, how did they get here so fast?! Where am I?!

‘Intensive care,’ says Maité, ‘just keep calm.’ For now, nobody is telling me what exactly happened. I also don’t think I would understand at that time. I notice when I open both eyes, I have a double vision. I pinch one eye to get a look at the nurse who is entering my room. Do I know what the date is? No. Year? Strange, ‘no I don’t’. Date of birth? ‘What the… no I don’t know’. This was extremely scary…

‘We’re in Brest’ says Maité. What I do remember at that point, is that Brest wasn’t the city nor hospital we were going to that night, but when I start asking questions, everyone tells me that’s not important now and that I should rest. I am too weak to even bother pushing on. What I do learn is that it’s already 3 days past that night.

On the same day they move me to another floor, where I get a room at the internal infections department, where I can start my recovery.

The next day everything is still very hazy (doctors tell my family that for now, it shouldn’t be something to worry about). Maité gets the heavy duty to explain to me what is going on. That I have bacterial meningitis, and that it’s bad. That I am lucky to be alive. The minute I was brought in the ER, they started treatment with antibiotics, and it worked. The infection is decreasing every day. That’s all the info I get and need at that point. The doctors remain a bit vague about the double vision, ‘too soon to tell’, they say. Fortunately that will get a lot better over the course of the next few days.

People dealing with heavy infections often deal with complications, I was no exeption. Stomach complaints, skin irritations, rash, low blood pressure. These are side effects I never really worried about, but they were highly annoying. What I did worry about those days in France, was the decreased power in the left half of my face, something that got worse in the beginning. Doctors explained that there were two things in my situation they focused on: the infection, and my brain. The infection was under control, shown by the multiple tests they did. They were positive it would soon be completely gone. My brain was something else. At intensive care, they did an MRI, which showed some spots in my brain. To make sure this was nothing serious, they kept a close eye on this to make sure the double vision wasn’t caused by this. Only two weeks later when we arrived at the hospital in Belgium, they did a new MRI. These spots seemed to be gone and any permanent brain damage was excluded. In the meantime, my vision had improved significantly.

I am home now. I am recovering, but still very weak, and hazy. They tell me this is pretty normal, considering what I have been through. The only thing that is left is patience and a lot of rest.

When my friend Phil came to visit me at the hospital in Brest, Maité explained to him exactly what happened that night. It was then that I heard my story for the first time.

We left the beach in dense fog, to a hospital where we never made it to. Maité kept on driving, until five minutes before we reached the hospital, I went into shock. Nothing got through anymore, my arms were swinging around and my eyes were empty. Maité parked the car on the side of the road and called 112 again. Again, they told her to drive on, at which she very clearly explained them this was not an option anymore, and that they had to come. Somewhat later the ambulance arrived, and assessed the seriousness of the situation, on which they called the emergency medical response team who sent 4 doctors over straight away. They made the call that, considering the situation, I should be taken to the hospital in Brest, which is the largest in the area. Maité left our van on the side of the road and jumped in the car to tail the ambulance to the hospital. When we arrived at the hospital, she informed everyone that needed to know of my situation: that I am a patient at high risk and that they need to start antibiotics straight away, before anything else. That information and the decisions Maité took, together with the judgement from the doctors at the scene, saved my life that night. They made the right calls and got me the right medication as soon as possible. People die from this particular infection because the correct diagnosis isn’t found soon enough.

However, it wasn’t over. They needed to sedate me, tie me down and intubate me to keep me down. Maité got the information that nothing was certain yet, and that they weren’t sure I was going to make it. Straight away she called our families, who left for Brest immediately.

On the second day, it looked like I was going to make it. The question that arose was whether my brain would suffer damage, because this a common thing with these infections, and how much. Nothing was certain at that point. Maité told me afterwards, that on day three, the first sign of life went like this: Maité: ‘Ben, who am I, do you know me, Ben, who am I….’ and kept on saying that until all of a sudden I sighed ‘hey honey’ on a tone like are you kidding me. From that moment onwards, it only got better.

In total I spent 2 weeks in the hospital in Brest, after which they transported me with an ambulance back to the hospital Belgium. There they spent another week running some more test, until I was sent home ton the 15 of november.

When you have a near-death-expierence, or you are confronted with one within your circle of friends and family, you always find yourself thinking about your life, what you’ve done and how you got to where you are now. When I almost died nine years ago, and I thought about my life until that point, I was not ok with it. I didn’t necessarily regret what I had done so far, but I had so many regrets for the things I didn’t do. I was 22 and there was still so much left for me to do. I made a pact with myself at that time, that I would never hold back to do, or chase the things that I think are important in my life. It took me two years of searching how to give shape to this new way of life, and then I met Maité. Just by being herself, she succeeded to canalize my energy and enthusiasm, so I could do productive things with it.

Today, nine years later, they got me again. Only things are different now. When I reflect on my life until now, and look back on what Maité and I did and accomplished over the last seven years, what kind of people we have become, I realize that I wouldn’t want it any other way. If I could do it all over, I would make exactly the same decisions. For seven years we have been able to do the things we wanted to do, we have never backed down for an adventure or opportunity. I can only look forward to what’s ahead of us. 2016 has been such an eventful year, but with the downs, we’ve also had some incredible ups. Maybe that’s just the way life is, and will these two always go together. Whatever life will throw at us, our mind will stay open. We are not scared to face every challenge, look it right in the eye and go for it, or in this case fight it. I am thirty-one years old, twice have I conquered an illness where the risk of dying was very high. People say I was very lucky to survive, you can also say I was very unlucky to have been struck by this. Life is a matter of perspective.

Maité saved my life that night. Ever since she hardly leaves my side to help me whenever I need it. She deserves nothing less than a statue on the highest level.

What a woman.

Ben