Regen!

Het regent in Marokko!

Dag iedereen,

het is al 4 dagen wisselvallig weer. Met wisselvallig bedoel ik dat het het koudste is dat ik hier al geweten heb, met af en aan veel wind en hier en daar een bui maar toch ook nog zon :). Ik heb gisteren zowaar een regenboog gezien, go figure! Een goede dag dus voor een lang reisverhaal!

Ondertussen heb ik de afgelopen weken weer vanalles meegemaakt!

Bij deze dus een reisverhaal bestaande uit anekdotes van de afgelopen weken.

Maité en ik zijn tijdens de krokusvakantie op verkenning gegaan. We hebben een aantal verdere spots gaan zoeken en gesurft. Maite is die week ook twee dagen met een gids meegegaan, waardoor ze eigenlijk al meer spots gezien heeft hier dan ik :) We zijn ook op een tocht naar Paradise Valley gegaan, waarbij ik achteraf gezien toch gemengde gevoelens had (foto's later). Als je hier door de bergen begint te rijden, besef je maar eens te meer hoe prachtig de natuur hier is. Paradise Valley is een oase waarbij er door de vallei een riviertje stroomt, dat natuurlijke poelen heeft gevormd in de loop der tijd. Voor de mensen die onze NZ avonturen gevolgd hebben (kan gaan terugkijken): het was net zoals Pelorus bridge in NZ, de natuur was prachtig. Alleen, als we in de echte vallei aankwamen en begonnen te wandelen erdoor, werd ik toch gepakt door de enorme vervuiling die er is. Overal slingert er plastic, mensen hebben met graffiti op rotsen gespoten ed. In NZ was het zo puur dat je het water ahw kon drinken, hier had ik ineens zelfs geen zin meer om erin te gaan zwemmen... Je merkt wel dat ze hun best doen om het binnen de perken te houden, maar dat schip is aan het zinken vrees ik...

Toen Maité een dag met een surfgids meewas, besloot ik tussen mijn shifts in maar weer eens te gaan surfen op Killer point, een spot hier niet ver vandaag. Goed idee, want het was heel goed, tot ik mijn aandacht even verloor omdat ik aan het praten was met een medesurfer, en we beiden door een grote golf gepakt werden. Ongelukkig zoals het kan heb ik daarbij met mijn voeten over het rif geschraapt, waardoor ik een heel deel wonden heb om mijn voeten. Sindsdien (10 dagen geleden denk ik) ben ik niet meer in het water geweest om infectie te voorkomen. Het is aan het genezen maar zoiets duurt toch altijd veel te lang!

Ondertussen 'verdiep' ik me verder in de Arabische cultuur, en die heeft elke week toch wel verrassingen in petto voor mij, nog niet te praten over hoe mijn frans erop vooruit aan het gaan is, en ik Arabische conversaties begin op te pikken.

Nadat we Maité hebben afgezet aan de luchthaven, vroeg chauffeur Mohamed me of ik al ontbeten had, want hij wist anders wel een goed plaatsje :) Natuurlijk ging ik hierop in, waarna hij van de luchthaven wegreed en een wijk binnenreed. We parkeerden ergens achterin en begonnen door gebouwen te lopen. Niemand op straat, aangezien het nog maar 7u 's ochtends was. Zo gingen we tot op een punt dat ik me begon af te vragen of ik dit wel oke vond. We kwamen uiteindelijk aan op plaatsje waar een soort biertent (zoals wij dat noemen langs de kant van de weg op rockt Werchter) stond. Daarin stond een man omeletten te bakken. Alle chauffeurs komen er blijkbaar bij elkaar om te ontbijten. Ik werd wel serieus bekeken, denk niet dat daar dikwijls een vreemdeling komt. Ik moet zeggen, de beste omelet sinds ik hier ben! Met Marokkaanse kruiden, olijven, tomaten,... zo lekker! Brood kunnen ze hier ook bakken hoor! Bestek gebruiken ze niet, de thee wordt overgegoten in glazen en terug in de pot tot alles goed vermengd is, en dan wordt hij uitgeschonken. De omelet lepel je uit de pan met stukjes brood. Eigenlijk supergezellig!

Deze Mohamed is hier ondertussen ook een van mijn beter vrienden aan het worden. Moet bijna de vriendelijkste persoon zijn die ik ooit ontmoet heb. Hij werkt ook als nachtwaker bij ons, en op een ochtend deze week kwam ik aan om 7u, toen hij volop aan het roepen was tegen iemand. Ik had die andere persoon nogal gezien, en vond hem toen al raar. Alleszins was deze persoon toen het gesloten was binnen gegaan in het café en in de keuken beginnen eten en drinken. Mohamed was net bezig om hem buiten te zetten, toen deze persoon het glas dat in de volledig glazen deur zit aan de inkom, kapotsloeg. Nadat Mohamed hem had verder buitengezet, kwamen de keukenhulpen helpen het glas op te ruimen, waarop ze met 3 de deur eruit haalden, in een auto staken en vertrokken. Een !kwartier! later stonden ze terug met de deur, en een nieuw glas erin. Tegen dat de ochtend begon, leek het alsof dit nooit gebeurd was :)  Geweldig vond ik dit hoe ze dit oplosten als team, en niemand anders zal er ooit iets van geweten hebben!

Op dit moment logeert hier een braziliaanse filmcrew, die al 6 jaar lang de wereld rond reizen om een docu reeks te maken. In Brazilië hebben ze blijkbaar al een paar seizoen er van uit gezonden. Het gaat over twee gasten, die stockbrokers waren, en op een dag beslist hebben van hun bureau job op te zeggen en een leven van surf en avontuur achterna te gaan. Ze zijn nu hun laatste seizoen aan het filmen, en na hier gaan ze definitief terug naar huis. Ze zijn hier al eens geweest maar wilden per se op het einde nog eens terugkomen. Reeks heeft blijkbaar veel succes in Brazilië, waar op dit ogenblik de surfscene uit zijn voegen aan het barsten is, aangezien de laatste twee wereldkampioenen surfen, twee keer een Braziliaan was (2 seizoen geleden de eerste keer ooit dat een Braziliaan dit won). Supertoffe gasten die surfers en inspirerend om ermee te praten! 

Een minder leuk verhaal, is dat hier dinsdag iemand voor onze deur verdronken is. We hebben dit zien gebeuren. Iemand riep vanuit het café dat er iemand in de rip vastzat (rip is een stroom die de zee ingaat, veelal rond rotsuitsteeksels enz). We zagen twee personen door de stroming meegesleurd worden richting de rotsen. Op dat moment vetrok iemand van bij ons met een surfboard om die te gaan halen. Tegen de tijd dat deze persoon aan het strand was, waren deze twee personen al rond de rotsen en terug naar het strand aan het stromen. Dit alles duurde hooguit 2 min. De eerste persoon stond recht op het strand en iedereen dacht dat alles oke was, waarbij de tweede persoon ineens onder ging en niet meer boven kwam. Achter de rotsen zagen we mensen in de zee lopen om hem te gaan halen. Toen ze hem aan het strand brachten was het blijkbaar al te laat. Of hij een hartaanval heeft gehad, of verdronken weten we niet. Dit was alleszins een zeer rare en trieste dag. Je vraagt je misschien af waarom ik dit neerschrijf, maar als er 1 van de personen die dit leest, daardoor extra aandachtig wordt als je wilt gaan zwemmen in een zee waar grote golven breken, dan is deze persoon zijn dood niet voor niets geweest. Voor surfers is dit niet zo gevaarlijk, omdat surfers meestal zeer bekend zijn met deze stromen en ze zelfs gebruiken om achter de branding te geraken. Maar informeer je aub als je in een zee die je niet kent wilt gaan zwemmen... Deze ongelukken gebeuren dagelijks spijtig genoeg...

De dag erna leek het precies alsof het dorp ontwaakte uit een slechte droom, ik kwam 's ochtends op het werk aan en alles ging weer zijn normale gangetje. De kuisvrouw die heel de tijd in de weg loopt... Die spreken dus geen frans of engels, en als ze kuisen dan zullen ze kuisen. Of ik nu met een klant sta te spreken of op de computer bezig ben, ze komen gewoon rond mij en kuisen heel de bureau :) Ik heb ze ook met handen en voeten uitgelegd dat het toetsenbord en de computer NIET met water hoeven gekuist te worden :) Echt waar...

Al deze dingen die we hier meemaken, doet me wederom beseffen dat wij zo weinig weten van de manier waarop andere culturen echt werken, en hoe interessant dit eigenlijk allemaal is! Het zit em in de kleinste details! Zoals den Thesse op 1 van de voorgaande verhalen reageerde: het slechte is dikwijls het goede dat men niet begrijpt...

Als ik nadenk over wat Maité en ik gedaan hebben, wat wij nu doen, en wat wij nog allemaal gaan doen, moet ik echt spontaan glimlachen :) Want dat alles, is eigenlijk exact hetgene dat ik wou doen, doe, en wil doen... 

Ben